Η ΒΡΟΧΗ
Στάλες αργές, μονότονες στα φύλλα,
που κλαίνε σιωπηλά το χωρισμό.
Στο δρόμο που δεν έχει γυρισμό
τρέμουν κρυφά τα μέταλλα τα ξύλα.
Και μέσα μου ξυπνά μ΄ ένα λυγμό
του κόσμου το πανάρχαιο σαράκι.
Και χύνεται της μνήμης το φαρμάκι
στου νου μου τον αδιάκοπο σφυγμό.
Θολό μες απ' τα σύννεφα το φώς
τα μάτια μου βαραίνει μουσκεμένο
και μάταια ν αστράψει περιμένω
κι ο έρωτας του πόνου αδερφός.
Είν' έρμαια στα χέρια του κενού
του κόσμου όλα τα ύψη και τα βάθη.
Στον κήπο της αγάπης που εμαράθη
πέφτουν πικρά τα δάκρυα τ' ουρανού.
Γιώργος Ανυφαντής
Από τη συλλογή "Το ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου