Ένα σχεδίασμα του Οκτώβρη
Πράσινα για τελευταία φορά,
τα φύλλα διηγούνται τις ιστορίες τους,
τίθενται ερωτήματα,
ανταλλάσσουν αναμνήσεις,
συμφιλιώνονται ή αφήνονται να μιλούν
όσο ο άνεμος το επιτρέπει.
Αύριο, ολόκληρο το κορμί τους θα πληγωθεί.
Όλος ο χρόνος που έζησαν πέφτει πάνω τους
όπως ο όλεθρος ενός κεραυνού.
Μαραμένα και άχρηστα θα σέρνονται στο έδαφος,
θα στριφογυρίζουν στη φωτιά.
Έχοντας μετατραπεί σε καπνό
θα φτάσουν στη δόξα
την αβέβαιη και άστατη του δάσους των νεφών
José Emilio Pacheco
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Πράσινα για τελευταία φορά,
τα φύλλα διηγούνται τις ιστορίες τους,
τίθενται ερωτήματα,
ανταλλάσσουν αναμνήσεις,
συμφιλιώνονται ή αφήνονται να μιλούν
όσο ο άνεμος το επιτρέπει.
Αύριο, ολόκληρο το κορμί τους θα πληγωθεί.
Όλος ο χρόνος που έζησαν πέφτει πάνω τους
όπως ο όλεθρος ενός κεραυνού.
Μαραμένα και άχρηστα θα σέρνονται στο έδαφος,
θα στριφογυρίζουν στη φωτιά.
Έχοντας μετατραπεί σε καπνό
θα φτάσουν στη δόξα
την αβέβαιη και άστατη του δάσους των νεφών
José Emilio Pacheco
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Ο José Emilio Pacheco (Πόλη του Μεξικού, 1939) είναι ποιητής, μεταφραστής, δοκιμιογράφος, διηγηματογράφος και νομπελίστας.
Ανήκει στη γενιά του '50, αποτελούμενη επίσης από τους Carlos Monsiváis, Eduardo Lizalde, Sergio Pitol, Juan Vicente Melo, Vicente Leñero, Juan García Ponce, Sergio Galindo y Salvador Elizondo.
Ο Pacheco υπήρξε καθηγητής στο UNAM, στο πανεπιστήμιο του Maryland (College Park), στο παμεπιστήμιο του Essex, και σε κάποια άλλα των ΗΠΑ, Καναδά και του Ηνωμένου Βασιλείου. Τιμήθηκε με τα βραβεία: José Donoso (2001), Octavio Paz (2003), el Pablo Neruda (2004), el Ramón López Velarde (2003), el Alfonso Reyes (2003), el José Asunción Silva (1996), Xavier Villaurrutia (1973), y el García Lorca (2005).
Το ποιητικό του έργο περιλαμβάνει: Los elementos de la noche (1963); El reposo del fuego (1966); No me preguntes cómo pasa el tiempo (1969); Irás y no volverás (1973); Islas a la deriva (1976); Desde entonces (1980); Trabajos en el mar (1983). Todos estos libros fueron reunidos bajo el título Tarde o temprano. Algunos de sus textos en prosa son: El viento distante y otros relatos (1963), Morirás lejos (1967), El principio del placer (1972) y Batallas en el desierto (1981).
Αναμφίβολα, ο José Emilio Pacheco είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ισπανόφωνη λογοτεχνία και μέλος του Εθνικού Κολλεγίου της χώρας του.
Ανήκει στη γενιά του '50, αποτελούμενη επίσης από τους Carlos Monsiváis, Eduardo Lizalde, Sergio Pitol, Juan Vicente Melo, Vicente Leñero, Juan García Ponce, Sergio Galindo y Salvador Elizondo.
Ο Pacheco υπήρξε καθηγητής στο UNAM, στο πανεπιστήμιο του Maryland (College Park), στο παμεπιστήμιο του Essex, και σε κάποια άλλα των ΗΠΑ, Καναδά και του Ηνωμένου Βασιλείου. Τιμήθηκε με τα βραβεία: José Donoso (2001), Octavio Paz (2003), el Pablo Neruda (2004), el Ramón López Velarde (2003), el Alfonso Reyes (2003), el José Asunción Silva (1996), Xavier Villaurrutia (1973), y el García Lorca (2005).
Το ποιητικό του έργο περιλαμβάνει: Los elementos de la noche (1963); El reposo del fuego (1966); No me preguntes cómo pasa el tiempo (1969); Irás y no volverás (1973); Islas a la deriva (1976); Desde entonces (1980); Trabajos en el mar (1983). Todos estos libros fueron reunidos bajo el título Tarde o temprano. Algunos de sus textos en prosa son: El viento distante y otros relatos (1963), Morirás lejos (1967), El principio del placer (1972) y Batallas en el desierto (1981).
Αναμφίβολα, ο José Emilio Pacheco είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ισπανόφωνη λογοτεχνία και μέλος του Εθνικού Κολλεγίου της χώρας του.
4 σχόλια:
Tου ασχέτου, αλλά δικό του:
Εσχάτη προδοσία
Δεν αγαπώ την πατρίδα μου. Η αφηρημένη αίγλη της
είναι έξω από την αντίληψή μου.
Αλλά (μ' όλο που ακούγεται άσχημα) θα έδινα τη ζωή μου
για δέκα τόπους της, για κάποιους ανθρώπους,
λιμάνια, πευκοδάση, οχυρά,
μια άρρυθμη πόλη, γκρίζα, γροτέσκα,
διάφορες προσωπικότητες από την ιστορία της
βουνά
(και τρία ή τέσσερα ποτάμια)
Ααααχ! Υπέροχος...
Βλέπεις τί έχω πάθει; Είπα να πάρω τα μέιλ να πάω να πέσω ξερή και δε μ' αφήνεις ν' αγιάσω. Μια τα τραγούδια από 'κει, μια το ποίημα το φανταστικό εδώ... ;)
Κι είναι κι επίκαιρο αυτό που έβαλες.
Έτσι κάπως δεν νιώθουμε όλοι τελευταία με την πατρίδα μας;
Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ Κατερίνα.
Καλή βδομάδα!
Mα δεν είναι εξαιρετικό;
Ήθελα να το συμπεριλάβω στο ταξιδεύοντας στην ανάρτηση για τον Πατσέκο, αλλά δεν ταίριαζε με την θεματολογία του. Θα μου πεις, βέβαια, πως ούτε και με τα Φθινόπωρα ταιριάζει, αλλά αυτό είναι ...άλλο.
Το ποίημα για την Λήμνο που έχω περάσει εκεί, δείχνει πως κι αυτός πρέπει να έχει έρθει στην Ελλάδα, αλλά δεν βρήκα στοιχεία. Για ψάξτε κυρία Μαριάννα μας, πολύ θα μας υποχρεώσετε.
Κοίτα τί ανακάλυψα χαζεύοντας στις πληροφορίες για τον Pacheco: Τίποτα δεν είναι τυχαίο
Ήταν λοιπόν πριν μερικούς μήνες τρεις αγαπημένοι μαζί στη Semana Negra(φεστιβάλ λογοτεχνίας όπου συμμετέχουν ποιητές, εκδότες και αναγνώστες, αλλά οι «μαύροι», οι ανατρεπτικοί, οι ομιχλώδεις), ο Sabina, ο Montero και ο Pacheco, μαζί! Κατάλαβες τώρα πως όλα δένουν Κατερίνα μου;
Τώρα που ησύχασα λοιπόν θα ψάξω και τα υπόλοιπα και θα σου πω... ;)
Δημοσίευση σχολίου