Lugano, ο Κήπος 27-10-07
Φθινόπωρο
Γυμνό το δέντρο ακουμπά στο δρόμο που γυαλίζει
στη γύμνια με παρέσυρε, φθινόπωρο μυρίζει
υγρές όλες οι μυρωδιές, υγραίνουν και τα μάτια
τα φύλλα έγιναν χαλί από πολλά κομμάτια
το φως σε φτάνει εύκολα, μα τώρα είναι που λείπει
τα σύννεφα ξυπνήσανε, κοιμήθηκαν οι κήποι
πρώτη φορά παρατηρώ αυτά τα μονοπάτια
η αλλαγή της εποχής μου δίνει νέα μάτια
μου δίνει νέα χρώματα τον κόσμο μου να βάψω
το κόκκινο, το κίτρινο, φωτιά που δε θ' ανάψω
ισορροπία απόλυτη, τι παίρνω και τι δίνω
φύση, δεν κρίνεις αυστηρά, όμως εγώ σε κρίνω
είμαι σε δρόμο σκοτεινό χωρίς να νιώθω μόνος
με τον αέρα που φυσά μου ψιθυρίζει ο χρόνος
το κρύο θέλει συντροφιά κι εγώ έχω εσένα,
οι ράγες είμαστε εμείς και οι εποχές τα τρένα...
Kαλόγερος
Lugano 27-10-07 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου